«یک میدان و دو مهاجم ، مواظب نقشه دشمنان باشیم.»
باسمه‌تعالی
یک میدان و دو مهاجم
مواظب نقشه دشمنان باشیم.
نه مرز تنها خاکی و آبی است، نه حمله تنها زمینی و هوایی.
نه هجوم فقط نظامی است و نه ضربه فقط مادی.
تهاجم فرهنگی خطرناک‌تر از هجوم نظامی است.
در هجوم نظامی دشمن از مرز آبی و خاکی وارد می‌شود، در تهاجم فرهنگی از مرز فکری و روحی.
هجوم نظامی با سروصدا و سرعت است، تهاجم فرهنگی آهسته و آرام،
آن ترسناک و نفرت‌آفرین است و این آفریننده و جذاب.
در آنجا زمین از دست می‌رود و اینجا شرف و دین.
آنجا درگیری با دشمن در مرزهاست و اینجا آسیب از حمله دشمن درون خانه است.
آنجا بمب‌های خوشه‌ای می‌ریزند و اینجا ماهواره و امواج تصویری.
آنجا میدان مبارزه محدود است و اینجا گسترده و نامحدود.
آنجا جنگی است آشکار و اینجا غارتی پنهان،
آسیب خورده آن انگیزه مبارزه پیدا می‌کند و نیش خورده این، بی‌انگیزه می‌شود.
اسیران آن میدان آزاده‌اند و گرفتاران این میدان معتاد و آلوده.
آنجا شهادت، خانواده‌ای را سربلند می‌سازد و اینجا اعتیاد و ابتذال، دودمانی را شرمگین.
پدر شهید عزیز است و پدر معتاد سرافکنده.
تشیع جنازه یک شهید، شهری را روح حماسه می‌بخشد و آلودگی نسلی مبتذل، روح جامعه را افسرده می‌سازد.
هجوم نظامی، یک ملت را مقاوم‌تر می‌کند و هجوم فرهنگی سست‌تر.
آنجا فشنگ شلیک می‌شود و اینجا آهنگ مبتذل پخش می‌شود.
آنجا در پی ماه‌اند و اینجا در پی ماهواره.
گذرگاه‌های آن جبهه سربالایی است و عرصه‌های این میدان سرازیری.
آنجا از خود می‌گذرند تا به خدا برسند و اینجا از خدا می‌گذرند تا به خود برسند.
قربانیان آن، شهید راه معروف‌اند و قربانیان این کشته راه منکر.
پس باید بکوشیم تا از مجروحان این جبهه و ترکش‌خوردگان این حمله نباشیم.
اگر هم آسیب‌دیده‌ایم به درمانگاه توبه برویم و تا دیر نشده غده گناه را جراحی کنیم.
آیا سلامت روح و فکر
به‌اندازه جسم مهم نیست؟
