« خداوند، اولین معلم »
باسمه‌تعالی
«خداوند، اولین معلم»
خداوند نخستین معلم است.
در قرآن به آیاتى برمی‌خوریم که خداوند خود را به‌عنوان معلم معرفى کرده است.
گاه به آدم (علیه‌السلام) علم اسماء می‌آموزد: «وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا؛ سپس علم اسماء [علم اسرار آفرینش و نام‌گذاری موجودات] را همگی به آدم آموخت»،
و گاه به نوع انسان آنچه را نمی‌داند از طریق تکوین و تشریع بخشى را به‌صورت علوم فطرى در نهادش آفرید، و بخش دیگرى را به‌وسیله عقل و تدبیر در عالم آفرینش و بخش سومى را به‌وسیله انبیا مىآموزد: «عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ؛ به آدمی آنچه را که نمی‌دانست تعلیم داد.»
گاه قلم‌به‌دست او داده و نوشتن می‌آموزد: «الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ؛ همان کسی که به‌وسیله قلم تعلیم نمود»، گاه یک حرف و دو حرف بر زبانش می‌نهند و شیوه سخن‌گفتن به او تعلیم می‌دهد: «الرَّحْمَنُ * عَلَّمَ الْقُرْآنَ * خَلَقَ الْإِنْسَانَ * عَلَّمَهُ الْبَیَانَ»؛ خداوند رحمان، قرآن را تعلیم فرمود، انسان را آفرید، و به او «بیان» را آموخت.
به‌این‌ترتیب او هم معلّم بیان است، و هم معلّم قلم، و هم معلّم امورى که انسان از آن آگاهى نداشته است.
این تعلیمات ممکن است اشاره به تعلیمات فطرى باشد که به‌صورت خلاصه و سربسته در درون جان انسان است، و نیز ممکن است اشاره به وجود ابزار و اسباب و مقدماتى باشد که خدا در انسان آفریده، و او را قادر بر اختراع زبان و خط و کشف سایر واقعیات جهان هستى کرده است.
« روز معلم بر معلمان عزیز مبارک باد»
