« جرعه های معرفت در سوره حجرات »
باسمه تعالی
« جرعه های معرفت در سوره حجرات »
- مخاطب خود را با ادب ویژه صدا بزنیم.
- حرام خداوند را حلال و حلال او را حرام نکنیم .
- در برابر دستورات و قانون الهی، قانون جعل نکنیم .
- سرچشمه رفتارمان، قرآن و سنّت پیامبر(ص) باشد.
- حکم رسول خدا (ص)، حکم خداست و لذا از دستورات او پیروی کنیم.
- از خدا و رسول او پیشی نگیرم، چون این عمل،بی تقوایی است.
- برای انجام تکالیف، از دو اهرم ایمان و تقوا استفاده کنیم.
- تندروی های خود را توجیه نکنیم.
- به حضور خداوند ایمان داشته باشیم، چرا که این ایمان، زمینه برای پرهیز و خداترسی می گردد.
- برای آموزش ادب به دیگران، آنان را مؤدّبانه صدا بزنیم.
- درستکار را تشویق نماییم و خلافکار را توبیخ کنیم.
- برای دریافت الطاف الهی، خودمان را از گناه و معصیت پاک نمائیم.
- خانه و خانواده، حریم دارد و مزاحم حریم دیگران نشویم.
- به برنامه ها و اوقات فراغت دیگران احترام بگذاریم.
- در برابر افراد بی ادب و بی خرد، از باب گذشت و مهربانی وارد شویم و آنان را مأیوس نکنیم.
- در برابرخبرهای دریافتی، اهل تحقیق و بررسی باشیم، نه زودباور و سطحی نگر.
- افرادی که کارشان سبب فتنه است، افشاء و رسوا کنیم .
- متوجه اخبار دروغ و شایعه پراکنی افراد فاسق باشیم.
- جامعه اسلامی،در معرض تهاجم خبری است، هوشیار و بیدار باشیم.
- بدانیم که یکی از اهداف خبرگزاری های فاسق، ایجاد فتنه و بهم زدن امنیّت نظام است.
- از اقدام عجولانه و بدون بررسی و تحقیق بپرهیزیم که نوعی جهالت است.
- در مواردی که حکمی از طرف خدا و رسول نداریم، با آگاهان مشورت نماییم .
- از اهل کفر، فسق و عصیان بیزار باشیم.
- مسلمانان در برابر یکدیگر مسئولند، بنابراین در مورد درگیری های آنان بی تفاوت نباشیم.
- برای آشتی دادن و برقراری صلح میان مسلمانان، با سرعت و بدون تأخیر قیام کنیم.
- در سرکوب طغیانگر و یاغی، طفره نرویم و مسامحه نکنیم.
- آشتی و صلحی ارزش دارد که حقّ به صاحبش برسد، لذا در برقراری عدالت، کوشا باشیم.
- خود را بهتر و برتر از دیگران ندانیم، شاید او بهتر از ما باشد.
- بدانیم که صلح و صفا در جامعه و بین مسلمین، مقدّمه نزول رحمت الهی است.
- از مسخره کردن دیگران خودداری کنیم، چرا که ایمان، با مسخره کردن بندگان خدا سازگار نیست.
- چون از باطن و سرانجام مردم آگاه نیستیم، پس ظاهربین و سطحی نگر نباشیم.
- بدانیم که عیبجویی از مردم، در حقیقت عیبجویی از خودمان است.
- مسخره کردن، تجاوز به حریم افراد است و اگر مسخره کننده توبه نکند، ظالم است.
- برای دوری از گناهان حتمی، از گناهان احتمالی اجتناب کنیم.
- برای جلوگیری از غیبت، درهای سوءظن و تجسّس که زمینه های غیبت هستند، مسدود کنیم.
- بدانیم گناه،گرچه در ظاهر شیرین و دلنشین است، ولی در دید باطنی و ملکوتی، خباثت و تنفّرآور است.
- در شیوه های تبلیغ و تربیت، از مثال و تمثیل استفاده کنیم.
- در نهی از منکر، از تعبیرات عاطفی استفاده نماییم.
- بدانیم که غیبت و بدگویی از دیگران از هر سنّ و نژاد و مقامی که باشد حرام است.
- بدانیم که مومنین، برادر و هم خون یکدیگرند.
- خویشتن دار باشیم چونکه تقوا و مواظبت از خود، انسان را به سوی توبه سوق می دهد.
- با توبه گناهان گذشته را جبران کرد. چون در اسلام بن بستی وجود ندارد.
- مرد یا زن بودن، یا از فلان قبیله و قوم بودن، ملاک افتخار نیست، که اینها کار خداوند است.
- به هر ادّعا و شعاری گوش ندهیم.
- برای رسیدن به ایمان، اطاعتِ عملی داشته باشیم، نه ادّعای زبانی.
- در برابر خداوندی که همه چیز را می داند، ادّعا و تظاهر نداشته باشیم.
- بدانیم که خداوند به اسلام و ایمان و عبادت ما نیازی ندارد.
- خود را طلبکار خدا ندانیم.
- بدایم که مقصد نهاییِ تکامل انسان، ایمان است، نه تظاهر به اسلام،
- در رفتار و گفتار خود دقّت کنیم و به علم و بصیرت خداوند ایمان داشته باشیم.
منبع : تفسیر نور- نوشته استاد محسن قرائتی
گردآوری – محمد بارنی
