*«عقرب سیا»*
باسمه تعالی
*«عقرب سیا»*
*نوشته دکتر محمد عارف*
بچاها یادتو میا؟ کازرنیا…!!!
یادتو میا او کَشِه ی که رحیم قمبری تو شلمچه زخمی شُدب، حسن اینام وا هُل تُلُنگ هِشتنِش تو آمبولانس وا اَ راننده کو گفتن: «برادر محض رضُای خدا بِد دَمِش سِوِر بر پشت خط وا سِوِر بدش تحویل بیمارستان که وعضِش خیلی خرابن».
مجید پناه هم گف: «بچاها وَعضِ رحیم خیلی بَدَن. زوتر ببرینش عقبه که تو خاک خُلا زخمش بَتَر می شه».
یادتوهن راننده کووَم که اَ ترسِ عِراقیا پَرَکِش رفته ب، وا آ خدا می خواس که هر چه زوتر بِر پشتِ خط، تا رحیم میلَن تو آمبالانس، یِه پُی داشته صد تُی دیگه هم قرض می کنه وا مِیله رو گاز سی رفتن.
یادتووَن؟ یا یادتو رفته اوروزا کازرنیا؟
یادتوون همکه راننده ی آمبولانس دا دَمِش سی رفتن، مجیدَم بی سیم زَه سی معسود کبیری وا گُ: « معسود معسود معسود… عقرب سیا زخمی شده، هِشتِیمش تو آمبولانس بیا اورجانس. آغ معسود قربونت برُم کاک، بُر ناهاش هَمکِه رسی اونجُ، وا راننده کو ببرینش تو بیمارستان بخوابونینش وا تا یه مدت زیادی نیلینش واگرده خط».
معسودم می گه: « مجیدجان.. آغ مجید، جون خودت راسش بوگ، مِی یَن رحیم قمبری طوریش شده؟»
مجیدم می گه: «کَه نه عام ای تاحالی صد کش زخمی شده آم هیچ چیش نشده. گوله ی توپَم نمی ندازتش از بس خورشتِ آلو وا نون می خوره. از بس سیاه هم هِه ازش می گن عقرب سیاه.
میش مَحمَد گُله هم اَ دسش اَلامانن. آغ معسود سِیل کنا، عقرب سیاه که رسی پیش شما حسابی ببندینش اَ تخت بیمارستان تا دو سه هفته هم نیلینش بیا تو جبهه ک حالش بختر بشه».
بچاها یادتو میا؟
حال ایله معسود کبیری وا مجید پناه ول کنین، او لَه بیگیرین که راننده ی آمبالانس هَم کُلِ جاده کِرده زیر خاک از بس داده دَمِش سی رفتن. غزونِه از بس ترسیدبده اَ توپ وا خمپاره ی عراقیا، وا سرعت دیویس کیلومتر می ره. مسیر دو ساعتِه ی خط مقدم تا بیمارستان تو نیم سات تموم می ره وامرسه بهداری پشت خط.
معسود کبیری هم که اونجُ بیده می بینه ک تو جاده نازیک درمونگاه یه گردوخاک مث زُرنُو زمین وا آسمون چسبونده اَهم وا داره میا. اووَم مث شصت تیر میره تو محوطه ی بهداری دم اورژانس منتظر رحیم وا آمبولانس وُیمیسِه، رانندم ایقه تند رفته که تا چیش واز می کنه می بینه تو محوطه ی بهداری یَن. می زنه کنار وا ترمز می کنه. خودش وا آمبولانسش تا چن دققه زیر گرد و خاک گم می شن.
معسودم اَ هوجومِ گردوخاکا وامگرده می ره تو بهداری. گرد و خاکا که می خوابه راننده کو پیاده می شه، جار می زنه: «برادران بهداری … برادرا… سریعتر بیاین یه زخمی داریم… برادرا لطفا چار پنج نفری بیاین بیرون کمک کنین… دو نفره نمتونیم سیک بازوش فقط پنجاه کیلوون… برادران بهداریییییی… رحیم قمبری زخمی شده».
رانندکو هِی جار می زنه وامره در عقب آمبولانس واز می کنه که رحیم قمبری پیاده کنه. یُهُو می بین در عقب آمبولانسکو وازَن وا مِث نَعنی واز بَسسِه می شه، آم ا رحیم غزون خبری نی. باور نمکنه. سر می کُن تو آمبالانس که رحیم بیاره در، می بینه آخخِی ایخ راس راسی رحیم نیسِش…
هر چی عقب آمبولانس می گرده، می بینه اَ رحیم خبر نی. هُمباری یِه سِیلی ایلَه می کنه یه سِیلی اولَه می کنه، می بین که نه خیر، عقرب سیا راس راسی گُم شده.
معسودم وا دو سه نفر اَ بهداری میان دَر وا برانکارد که رحیم ببرن تو بهداری، راننده کو می بینه هوا پَسَن، می شینه پشت ماشین پا مِیله رو گاز وا دنده عقب می گیره سَرتَه می کُنِه که واگرده دوباره بره تو جبهه، مین رحیم کُج افتیده؟
راننده غزون ا ترس ایک رحیم مُرده، پُرگاز می ره تو جاده. ایقه گاز می ده که گرد و خاکاش دووار می ره آسمون وا خودشَم اَ ترس گریه می کنه وامزَن تو سر خودش مِث کلووا وا گاز می ده می ره.
خلاصه، راننده ی غزون هِی گاز می ده و هِی سیل ایلَت اولَت جاده می کنه و می ره و می ره و می ره، کاکُی شما که عرض کنم همطو انگا کلپوک سرش بالُو دومن می کنه وا ایلَت اولَت جاده سِیل می کنه وا می ره تا نازیکُی خط می بینِه که یه آدم درازکش عینِ شَدِه ی محله ی بالو وسط جاده افتیده.
می زنه کِنار، یواش پیاده می شه مین رحیمن یا نه؟ زنده ن یا مُرده، می بینه ها عقرب سیان.
می گه: «برادر…. برادر…. حاج آقا… سردار… عقرب…. اخوی….. کاکُ…. رحیم». می بینه رحیم دِ جُم نمخوره اَ جاش. بغض می کنه و سر می کنه آسمون می گه: «خدایااااااا غزون شدُم مو…. سیچه ایجو شُ؟ حال برُم چه بگم ا خالق اینا؟
بدبخ شدُم رَه…. چه باهاسُم کِه خدااااا؟»
می ره یه کم اُو می زنه صورت خودش مین چه باهاس بکنه؟ همطو که خیلی ترسیدبده می شین بالوی سر رحیم می گه: «کاکوی جونیم تو چه جو افتیدی اَ ماشین؟ تُخ چارصد کیلو وزن داری وا ای موهُی فرفریت. مُخ زورم نمرسه بغلت کنم ببرمت تو ماشین؟ حال واچه آبروی واگردُم بیمار
باران, [۰۶.۱۲.۲۰ ۲۲:۲۲]
ستان؟ خدایا چه جواب اَ بچاها بِدُم؟ بگُم مو رحیمتو کشتُم؟ نمگن خُ چِجو؟
یا آغُی سیدحسین چه باهاسُم کِه؟ برادر زودن بیمیری تو برادر…. بلند شو…. ایجو درازکش افتیده ی تمام جاده شده هیکل خودت… راه بند اومده…. دِ راه نی ماشینام رد بشن… لامصب پُش یه چی بوگو…»
راننده غزون وا نومیدی سرش مِیله رو سینه ی رحیم قمبری مین نفس می کشه یا مُرده؟ که دو چیشتو روز بد نبینه، رحیمم یُهُو یِه معَرِی (نعره) می ده.
راننده ی بدبخت آإهراز غَش می کنه می اُفته رو کُم رحیم. رحیمم پامشه هر چی اُو می زن صورت راننده کو، اَ هوش نمیا، راننده کو که غش کرده بلند می کنه، می ندازتش عقب آمبولانس در عقب آمبولانس هم وا یه طناب سفت می بنده و خودشم می شین پشت فرمون وا وامگردونتش تو خط پیش بچاها.
بچاها که اې وعضی می بینن ایقه اُو میرزن رو راننده کو وا اَ کارتیکار رحیم می خندن که اَ صدُی خنده شو راننده ی غزونم هوش میا.
راننده کو وَخ می بینه همه سِیلش می کنن وا مخندن، خودش می زن اَ کلوگری وا هِر و هِر می خنده!
بعدشم رحیم قمبری سه ماه مرخصی می ده ا راننده کو
بچاها یادتو میا یا یادتو رفته او روزا. ؟
برگرفته از کتاب باران و بوران نوشته دگدر مَمَد عارف، وا همکاری حسن ملک زاده وا ممجوا
