«بهای عشق به فرزند»
بسم الله الرحمن الرحیم
«بهای عشق به فرزند»
قرآن کریم با چه زیبایی می‌فرماید: «آیا پاداش نیکی، جز نیکی است؟»
شبی، پسری نزد مادرش که در آشپزخانه مشغول پختن شام بود رفت و برگه‌ای کاغذ به دستش داد. مادر دست‌هایش را با حوله‌ای تمیز کرد و نوشته‌ها را با صدای بلند خواند. پسرش با خطی کودکانه نوشته بود:
صورتحساب:
کوتاه کردن چمن‌های باغچه: ۵ دلار
تمیز کردن اتاق خوابم: ۱ دلار
مراقبت از برادر کوچکم: ۳ دلار
بیرون بردن زباله‌ها: ۲ دلار
گرفتن نمره خوب در ریاضی: ۶ دلار
مجموع بدهی شما به من: ۱۷ دلار
مادر لحظه‌ای به چشمان منتظر پسر نگاه کرد، سپس قلمی برداشت و پشت همان برگه نوشت:
بهای رنجِ نه ماه بارداری‌ات: هیچ
بهای همه شب‌هایی که پای تو بیدار ماندم و دعا کردم: هیچ
بهای تمام زحمت‌هایی که برای بزرگ کردن تو کشیدم: هیچ
بهای غذاها، لباس‌ها و اسباب‌بازی‌هایت: هیچ
و اگر همه این‌ها را جمع بزنی، خواهی دید که بهای عشق من به تو: هیچ است.
پسری که نوشته‌های مادر را خواند، چشمانش از اشک پر شد. به چشمان مادر نگاه کرد و گفت: «مامان، دوستت دارم.» آنگاه قلم را برداشت و زیر صورتحساب نوشت: «قبلاً به طور کامل پرداخت شده.»
پیامد: چرا ما همیشه در برابر پدر و مادر خود طلبکاریم؟ چرا همه فداکاری‌هایی را که آنان از سر عشق و محبت برایمان می‌کنند، وظیفه‌شان می‌دانیم، اما وقتی آنان خواسته کوچکی از ما دارند، با اکراه و غرولند انجامش می‌دهیم؟
قرآن کریم چه زیبا می‌فرماید: «آیا پاداش نیکی، جز نیکی است؟»
«اللهم صل علی محمد و آل محمد»
