«گذرنامه‌ی آخرت»
باسمه‌تعالی
«گذرنامه‌ی آخرت»
در آموزه‌های رسول گرامی اسلام، حضرت محمد (ص) و ائمه معصومین (ع)، بر عملی سرنوشت‌ساز و محوری تأکید فراوان شده که جایگاهی بی‌نظیر در پیشگاه الهی دارد: «اقامه نماز»
در کلام این بزرگان آمده است که «أَوَّلُ مَا یُحَاسَبُ الْعَبْدُ الصَّلَاهُ فَإِنْ قُبِلَتْ قُبِلَ مَا سِوَاهَا وَإِنْ رُدَّتْ رُدَّ مَا سِوَاهَا» نخستین چیزی که از بنده حسابرسی می شود نماز است، پس اگر نماز پذیرفته شد اعمال دیگرش نیز پذیرفته می شود، چنانچه نمازش رد شود بقیه اعمال او هم قبول نخواهد شد.
این حدیث، نماز را «محور سنجش اعمال» بنده در روز قیامت معرفی می‌کند و پذیرش یا ردّ دیگر اعمال نیک انسان را مشروط به پذیرش یا ردّ این واجب الهی می‌داند. اما چرا نماز چنین جایگاهی دارد؟
۱- نماز، ستون دین و نشانه‌ی عبودیت و ارتباط مستقیم بنده با پروردگار است. اگر این ستون استوار باشد، دیگر اجزای بنای ایمان نیز پابرجا می‌مانند.
۲- نماز، نشانه‌ی کامل تسلیم و بندگی در برابر خداوند است. اگر این علامت و نشانه صادقانه و درست باشد، دیگر اعمال نیز از این راستی و درستی بهره‌مند می‌شوند. اما اگر این رابطه مخدوش باشد، دیگر اعمال نیز از اصالت لازم بی‌بهره خواهند بود.
۳- نماز، فریضه‌ای دائمی و روزانه است که استمرار و پایداری در ایمان را می‌طلبد و نشان‌دهنده‌ی التزام عملی فرد به دستورات الهی در همه‌ی احوال است.
۴- نماز، بازدارنده از گناه و عامل تربیت و تهذیب نفس است. بنابراین، قبولی آن نشان‌دهنده‌ی تأثیرپذیری قلب و جان از ایمان است.
۵- نماز، نشانه‌ی وفاداری به عهد با خدا و حضور قلب در پیشگاه اوست. اگر با بندگی و اخلاص انجام شود، دیگر اعمال نیز رنگ و بوی بندگی به خود می‌گیرند.
این سخن عمیق و ارزشمند پیام‌های مهمی برای زندگی فردی و اجتماعی ما دارد از جمله :
۱- ما را از ظاهرگرایی بازمی‌دارد و به کیفیت باطنی، حضور قلب، فهم معانی و اخلاص در نماز فرا می‌خواند. نمازی مورد قبول است که آداب ظاهری و باطنی آن رعایت شده باشد.
۲- وقتی بدانیم قبولی اعمالی مانند روزه، حج، انفاق و… به قبولی نماز وابسته است، در انجام همه‌ی آنها نیت خود را برای خدا خالص می‌کنیم و از ریا و خودنمایی پرهیز می‌نماییم.
۳- برای کسانی که به نماز بی‌اعتنایی می‌کنند یا آن را سبک می‌شمارند، هشداری جدی است که ممکن است تمام اعمال نیکشان در صورت ردّ نماز، پذیرفته نشود.
۴- این حدیث به ما می‌آموزد که در امر به معروف و دعوت به دین، باید بر اصلی‌ترین و محوری‌ترین رکن دین، یعنی «نماز»، تأکید و تمرکز کنیم.
آری! این حدیث شریف، نماز را نه تنها یک فریضه فردی، بلکه «کلید قبولی تمامی حسنات» معرفی می‌کند و بر ضرورت اهتمام جدی به ادای صحیح، خالصانه و مستمر آن به عنوان «گذرنامه عبور به سرای آخرت»، تأکید می‌ورزد.
بارالها! نمازمان را قبول کن و آن را کلید قبولی همه‌ی کارهای نیک ما قرار بده.
