«زمزمه‌های دوست‌داشتنی امام حسین (ع) در شب عاشورا»
باسمه‌تعالی
«زمزمه‌های دوست‌داشتنی امام حسین (ع) در شب عاشورا»
محمد بارونی
اینجا کربلاست، عصر روز پنجشنبه، برابر با نهم ماه محرم سال ۶۱ هجری قمری. امام حسین (ع) و یاران با وفایش در محاصره نیروهای کوفه هستند، امروز هم آب به روی اهل‌بیت (ع) و یاران بسته‌اند، همه راه‌ها تحت کنترل است تا هیچ فردی نتواند به سپاه امام حسین (ع) بپیوندد، تهدیدهای سپاه یزیدیان به سرکردگی عمر سعد جدی تر و حالت تهاجمی آنان به‌سوی خیمه‌های اباعبدالله بیشتر شده است، امام حسین (ع) کنار خیمه‌اش نشسته و به شمشیر تکیه داده است، حضرت زینب (س) صدای همهمه مهاجمان را می‌شنود، او امام را که خواب چشمان را ربوده است، بیدار می‌کند، امام برادرش حضرت ابوالفضل (ع) را صدا می‌زند و همراه جمعی می‌فرستد تا از نقشه مهاجمان آگاه شود، خبر می‌آید که دشمن قصد بیعت گرفتن و یا جنگیدن دارد، امام از آنان امشب مهلت می‌خواهد و جنگ و درگیری را به فردا واگذار می‌کند … بله، او می‌خواهد این آخرین شب را با زمزمه‌های عاشقانه با محبوب خود سپری کند.
امام حسین (ع) می‌فرمایند: «فَهُوَ یَعْلَمُ أنّى کُنتُ قَدْ اُحِبُّ الصَّلوه و تلاوه کتابِهِ و کثره الدَّعاء و الاستغفار»
و خداوند می‌داند که من نماز برای خدا و تلاوت قرآن و بسیاری دعا و استغفار را دوست می‌داشتم
امام حسین (ع) نماز را دوست دارد چرا که نماز تسلی‌بخش و آرامش گر دل و مایه صفای باطن و روشنی روان است، نماز سرچشمه و پدیدآورنده همه نیکی‌هاست، نماز چکیده و خلاصه اصول مکتب و نمودار اسلام است، نماز وسیله ذکر خدا و پیمان با خداوند است، نماز نور چشم پیامبر عزیز اسلام (ص) و اهرم استعانت در مشکلات است، نماز وسیله تشکر از خدا و سیمای مکتب است، نماز پرچم اسلام و پایه و ستون دین است، نماز برای اولیای خدا شیرین و کوبنده شیطان است …
امام حسین (ع) تلاوت قرآن را دوست دارد چون قرآن نوری است که خاموشی ندارد، چراغی است که درخشندگی آن زوال نپذیرد، دریایی است که ژرفای آن درک نشود، راهی است که رونده آن گمراه نگردد، شعله‌ای است که نور آن تاریک نشود، جداکننده حق و باطلی است که درخشش برهانش خاموش نگردد، بنایی است که ستون‌های آن خراب نشود، شفادهنده‌ای است که بیماری‌های وحشت‌انگیز را بزداید، قدرتی است که یاورانش شکست ندارند، و حقّی است که یاری‌کنندگانش مغلوب نشوند. قرآن، معدن ایمان و اصل آن است، چشمه‌های دانش و دریاهای علوم است، سرچشمه عدالت، و نهر جاری دل است، پایه‌های اسلام و ستون‌های محکم آن است، نهرهای جاری زلال حقیقت، و سرزمین‌های آن است. دریایی است که تشنگان آن، آبش را تمام نتوانند کشید، و….
امام حسین(ع) دعا و راز و نیاز با خدا را دوست دارد چرا که دعا سخن گفتن با خدای متعال است، دعا یکی از راه‌های ارتباط با خدا و برترین عبادت‌هاست، دعا سلاح مؤمن و نور آسمان و زمین است. دعا روح عبادت است، دعا خدا را نزدیک خود احساس کردن و حرف دل را با او در میان گذاشتن است. دعا اظهار محبت و ارادت به پرودگار عالم است، دعا دمیدن روح امید در انسان است، دعا موجب پایداری و استقامت در مقابل حوادث است،دعا سبب خودسازی و رشد فضایل اخلاقی است. دعا پلکان عروج انسان به سمت کمالات است. دعا عشق به خدای متعال را در دل زنده می کند.دعا مونس شدن با خدای متعال است و دعا وسیله تقرب الی‌اللَّه و خشوع در مقابل پروردگار است.
پروردگارا، به حق سیدالشهدا لذت اقامه نماز،
تلاوت قرآن و ذکر دعا و راز و نیازت را به ما بچشان.
منابع:
نهج‌البلاغه (ترجمه محمد دشتی)
از ژرفای نماز (مقام معظم رهبری)
فرهنگ عاشورا (جواد محدثی)
پرتوی از اسرار نماز (استاد قرائتی)
