حسین (ع) و زینب (س)
باسمه‌تعالی
حسین (ع) و زینب (س)
آفرینش، مات و شیدایِ حسین و زینب، است
سالِ نوری، نور سیمایِ حسین و زینب است
در کنار کهکشان، منظومه‌های شب‌نما
نورشان، از چشم بینایِ حسین و زینب است
قلبِ عاشق می‌طپد، بر سرزمین نینوا
تشنه یِ جامی زصهبایِ حسین و زینب است
تا علمدار حسین، از خیمه آمد در فرات
مشکِ آبش، تشنه یِ نایِ حسین و زینب است
ماه، می‌گوید حسین، خورشید می‌گوید حسین
ابر و باران، مستِ آوایِ حسین و زینب است
ماهیِ دریا که از دریا برآید سینه‌چاک
تشنه یِ لعلِ عطش زایِ حسین و زینب است
تا عزیز فاطمه، از زین نگون شد بر زمین
عرش، لرزان برتجلّایِ حسین و زینب است
آسمان خون گریه می‌کرد و زمین جوشان زخون
قتلگاه پرخون، ز مینایِ حسین و زینب است
حجتِ غالب و ناصر، داغدارِ کربلاست
روز و شب گریان، به غم‌های حسین و زینب است
سروده: محمدحسین برزویی
