« بسیج در کازرون چگونه شکل گرفت »
باسمه تعالی
« بسیج در کازرون چگونه شکل گرفت »
« از زبان حاج مصطفی بخرد »
اواخر سال ۵۸ به دنبال پیام حضرت امام در رابطه با تاسیس بسیج ، ارتش جمهوری اسلامی ایران ، حجت الاسلام مجد مسئول ستاد مقاومت نیروهای مردمی در ارتش را مامور تاسیس بسیج مستضعفین کشور نمود . به دنبال آن از طرف وزارت کشور نامه ای به فرمانداری ها مبنی بر معرفی فردی جهت تاسیس بسیج مستضعفین در شهرستان ها صادر شد . در شهرستان کازرون فرماندار وقت ، آقای نیلی پورطی نامه ای مرا معرفی نمود و با معرفی نامه ی فرمانداری، به تهران مراجعه و با حکم صادره ، مسئولیت بسیج کازرون را به عهده گرفتم .
در بازگشت ضمن تلاش و رایزنی برای تحویل مکانی جهت فعالیت ، ساختمان پیشاهنگی که متعلق به آموزش و پرورش بود، برای این ماموریت اختصاص داده شد . با نامه تهران تعدادی سلاح ( ام یک و برنو ) که خارج از رده ژاندارمری بود تحویل گرفتم . جهت راه اندازی بسیج تعدادی از نیروهای مخلص در شهر را به همکاری دعوت کردم از جمله شهید رسول پایان ، محمد حسن پیروان ، جلیل امیر عضدی ، محمد صادق صفری .
سپس برای طرح محیط آموزش نظامی در بسیج اقدام به نظام دادن بسیج نموده، اسلحه خانه ، نگهبانی ، آموزش، تدارکات را در قدم اول تشکیل و اقدام به رایزنی با ارتش و سپاه و ژاندامری و شهربانی برای تهیه امکانات مورد نیاز نمودم .
ماشین جیپ شهباز از فرمانداری تحویل گرفتم و مقداری سلاح از سازمان های انتظامی. قول همکاری آموزش نیروها از سازمان های نظامی به خصوص ارتش گرفتم . اطلاعیه در شهر پخش و دعوت به مراجعه جهت آموزش نظامی و سازماندهی نیروها صادر شد . مراجعه ی نیروهای مردمی بد نبود . بخش اول آموزش نظام صف – جمع و مراحل از آموزش رزم شبانه و نهایت دوره کوتاه آموزش بیشتر در بعد از ظهر ها انجام می گرفت روزانه از مراجعین ثبت نام به عمل می آمد بعد از رسیدن تعداد داوطلبین به سه گروه ۲۲ نفره آموزش آغاز می شد.
دو سه ماه از آغاز کار نگذشته بود که دانشگاه هم تعطیل شد و علی اکبر پیرویان نیز که از دانشجویان فعال بود و بعد از تعطیلی دانشگاه برای مدتی جهت مبارزه با نیروهای ارتش سرخ با همراهی یکی از دوستان دانشگاه به افغانستان رفته بود که بعد از پایان مأموریت برگشته بود با مشاهده کار بسیج آمادگی خود را برای همکاری اعلام نمود. به گرمی مورد استقبال قرار گرفت و در بسیج اقدام به فعال تر نمودن بخش آموزش کردیم.
طرح های موانع آموزشی برای آموزش عبور از موانع برای تقویت روحیه مقاومت در برابر سختی ها جزء آموزش فعالیت های نظامی با مانع را با طراحی تعدادی مانع و استقرار در محوطه بسیج توسعه دادیم و روز به روز آموزش فعال تر شد…
اکنون بسیج چندین گروه ۶۶ نفره از دانش آموزان – بازاریان و کسبه – فرهنگیان و سایر اقشار تحت آموزش داشت . در تمام ماه رمضان ۵۹ شب ها نیروهای سازمان بسیج در حال کار و فعالیت برای ساختن موانع در محوطه بسیج بودند . ماه رمضان در تابستان بود . هوا گرم ولی تلاش برای طراحی آموزش رو به فزونی می رفت .
شهید علی اکبر پیرویان را به یاد دارم که سحری از سپاه برایش می آوردیم و شب تا صبح جوشکاری می کرد . چشم او برق زده بود ، درد می کرد، شیشه آیباس را برای درمان و شستشوی چشم دائما با خود داشت . اواخر شهریور بود که برای پی گیری کار انقلاب فرهنگی به دانشگاه تهران بازگشت .
بسیج خواهران هم آموزش نظامی و هم آموزش عقیدتی، آن هم در سالن طبقه همکف راه اندازی نمود و در کنار ساختمان پیشاهنگی بخشی هم برای آموزش نظامی خواهران تخصیص داده شد.بعضی از خواهران انجمن ( انجمن اسلامی دانش آموزان ) به همراه بعضی از خواهران داوطلب ،بخش بسیج خواهران را تشکیل دادند . خانم ناظمی و چند نفر از خواهران دیگر به ثبت نام داوطلبین خواهر و سازماندهی آنان مشغول بودند. تابستان ۵۹ در بخش خواهران بیشتر آموزش های عقیدتی فعال بود اگر چه روزانه طی برنامه منظمی باز و بسته کردن سلاح هم در دستور کار قرار داشت.
درتابستان دوره هایی توسط بسیج مرکز برای آموزش مربی در منجیل و پادگانی در تهران دائر گردید که تعدادی از بچه های مستعد و داوطلب انجمن ( انجمن اسلامی دانش آموزان )و بسیج به این دوره اعزام داشتم. دوره های تکاوری سختی توسط تکاوران ارتش در منجیل و تهران برگزار شده بود که نیروهای اعزامی پس از بازگشت از سختی دوره گله مند بودند .
خودم هم از آغاز مهر برنامه کلاسی گرفتم ولی چون جنگ آغاز شده بود با موافقت آقای دادور رئیس آموزش و پرورش بیشتر به کار بسیج می پرداختم. در ابتدای مهر چند روزی به کلاس می رفتم در حد ساعات موظفی آن هم اکثرأ بعد از ظهر در دبیرستان به کار تدریس مشغول و مابقی در بسیج به ساماندهی کارها می پرداختم. در کنار بسیج، انجمن اسلامی ، جلسات سیاسی ، فرهنگی، امنیتی شهر نیز می بایست شرکت می کردم خلاصه بیشتر وقت ها تا ساعت ۱۱-۱۲ شب درگیر کار بودم .
اکنون بسیج هم نیروهای مجرب نسبی و هم نیرو های سازماندهی شده نسبتا خوبی در اختیار داشت. این نیروها به طور داوطلبانه هم تحت امر، نیروهای مختلف نظامی و انتظامی به ماموریت می رفتند و هم توقع و چشمداشتی از کسی نداشتند .
برای گشت سپاه تا حفاظت زندان و نگهبانی پادگان (گروه ۲۲ توپخانه)، بسیج از نیروهای داوطلب خود معرفی می کرد .
بسیج داشت خود را به عنوان یک نهاد مقاوم می ساخت که جنگ شروع شد . در آن زمان سپاه نیز به موازات بسیج مستضعفین اقدام به تاسیس بسیج سپاه نموده بود. از آنجا که من قبلا هم عضو شورای فرماندهی سپاه بودم و فعال بودن بسیج هدفمان بود ارتش و سپاه را معارض هم نمی دیدم لذا بسیج شهرستان هم گزارش خود را به سپاه و هم به ستاد کل ارتش می داد و لذا مشکلی وجود نداشت .
ظهر روز ۵۹/۶/۳۱ ساعت ۲ بود که نماینده ای از فرمانداری به منزل آمد و خبر تشکیل شورای تامین شهرستان را داد. خبر حمله عراق را در راه از راننده فرمانداری شنیده بودم آخر اخبار ساعت دو نگرفته بودم و خبر نداشتم. دستور جلسه شورای تامین را هم با کسب این خبر حدس زدم، سریعا آماده شده و به فرمانداری رفتم . وقتی رسیدم ساعت ۲/۳۰ بود مستقیم به اتاق جلسات رفتم دیدم جز سرگرد قاسمی کسی حضور ندارد با مشاهده او یکه خوردم چون داشت گریه می کرد. می دانستم ولی آنچنان که بر سرگرد تاثیر گذاشت بر من تاثیر نگذاشته بود. وقتی گفتم مگر چه شده؟ گفت مصطفی جنگ، جنگ نمی دانی چه برسر کشور میاره گفتم: بالاترین حد اینه که صدام می خواد جای شاه رو بگیره با ملت ایران و عراق به سرنوشت شاه گرفتارش می کنیم.
تا لحظاتی این گفتگو ها ادامه داشت تا اعضاء شورای تامین آمدند سپاه، شهربانی، ژاندارمری و فرمانداری و … جلسه شروع شد .آقای نیلی پور دستور جلسه را اقدامات تامین برای تهمیدات حمله احتمالی عراق اعلام کرد و به دنبال آن سرگرد قاسمی از عواقب جنگ جهانی اول و دوم و پی آمده های آن و تخریب و کشته های فراوان و عواقب و عوارض آن سخنان مفصلی مطرح کرد . سپس پیرامون اقدامات ضروری سخن به میان آمد . هر یک از سازمان های عضو، وظیفه ای متقبل شدند.
استقرار ایست و بازرسی ورود و خروجی های شهر– دعوت از عموم مردم جهت آموزش دفاع در برابر تهدیدات هوایی – خاموشی های شبانه – آموزش و سازماندهی مردم در راستای دفاع همه جانبه و چند اقدام دیگر از جمله آماده باش همه نیروهای نظامی و انتظامی و دستگاه های آتش نشانی و اورژانس و بهداری و بیمارستان ها از تصمیمات شورای تامین بود که بسیج آموزش و سازماندهی نیروهای مردمی را متقبل گردید.
آموزش عمومی دفاع در برابر تهدیدات هوایی همان روز در بعد از ظهر ساعت ۵ در میدان شهدا توسط ارتش بایستی آغاز می شد. سازمان تبلیغات اسلامی با ماشین بلندگودار خود باگشت در شهر مردم را برای آموزش به میدان شهدا دعوت کرد و سرگرد ( سرگرد قاسمی ) انواع آژیرها را آماده کرده بود و با سخنرانی و پخش انواع آژیر هشدارهای لازم را دادند .
از همان روز مراجعات به بسیج به شکل چشم گیری افزایش یافت. صبح و بعد از ظهر کار آموزش و ثبت نام به طور فعال دنبال شد. سازماندهی نیروها نیز به دنبال آموزش و به تبع آن انجام می شد. با توجه به کمبود مربی و امکانات مجبور به جذب ، ثبت نام ، سازماندهی ،آموزش ، میدان تیر ، پایان دوره طی یک فرآیند و پیوستار زمان بر بودیم .
جلسات شورای تأمین از این به بعد به طور مرتب با پی گیری اخبار جنگ توسط اعضاء و برنامه ریزی برای کنترل و مدیریت عوارض جانبی جنگ در ابعاد مختلف با زمان بندی زودتر تشکیل می شد و اعضاء همگی خود شرکت می کردند و از فرستادن جانشین و معاون طبق تصمیم شورا خودداری می نمودند.
اخبار جنگ پیوسته از رادیو منعکس می شد ولی چون تهاجم عراق زیاد بود انعکاس طوری بود که باید از تحلیل اخبار به عوارض آن پی می بردیم. خبر نامه و تحلیل ها خبر های خوبی نداشتند. اقدامات ارتش هم برای مقابله چندان موفقیت آمیز نبود. بنی صدر رئیس جمهور هم با حزب جمهوری اختلافات شان اوج گرفته بود. منافقین هم هر روز به نحوی به فضاسازی برای کسب قدرت مشغول بودند. روزنامه انقلاب اسلامی بنی صدر و مجاهد( نشریه سازمان منافقین) سازمان فضای سیاسی را ملتهب تر می کرد. همه از همراهی در جنگ سخن می گفتند. ولی برای ورود به جنگ شرط داشتند و آن هم واگذاری همه اختیارات جنگ به آنها بود.بالاخره فضای اجتماعی از آن چنان التهابی برخوردار بود که قدرت تحلیل درست را از انسان سلب می کرد .
تقریبا ۲۰ روز از جنگ نگذشته بود که از خوزستان نماینده مردم آبادان آقای کیانوش ( احتمالا)به کازرون آمد و از خطر سقوط آّبادان و ضرورت اعزام نیروهای بسیجی صحبت کرد. تصمیم بر اعزام نیروهای بسیج گرفته شد ولی با تماسی که با استان داشتم از تامین سلاح برای تجهیز نیروها ناامید شدم .حسین مصلح فرماندهی بسیج شیراز از محدود بودن تعداد سلاح و ناکار آمد بودن آن سخن می گفت . راه کار دیگری در پیش گرفتم و آن مراجعه به مرکز (ستاد فرماندهی کل نیروهای مسلح ) برای تامین سلاح بود چهار هفته از جنگ نگذشته بود که عازم تهران شدم در ابتدا برای دیدار دوستان به خانه محمد رفتم. او در ساختمان d خیابان شریعتی بود .
صبح از آنجا عازم بیت امام شدم و با آقای محمد علی انصاری دیدار کردم و مشکل سلاح و مهمات برای تجهیز و اعزام نیروها به جبهه مطرح کردم و وقت دیدار حضرت امام بود. در دیدار مردمی که داشتند شرکت کردم . به دنبال آن به بسیج رفتم و درخواست سلاح و مهمات نمودم چون واگذاری سلاح های سازمانی یگان های نظامی و انتظامی ممکن نبود درخواست سلاح ها خارج از رده را نمودم. پاسخ به درخواست معمول نبود .چون موردی که قبلا رویه بوده باشد نبود و درخواست هم می بایست در ستاد فرماندهی نیروهای مسلح ارتش مطرح و مجوز از آنجا صادر می شد، به فکر رایزنی افتادم .
با جناب سرهنگ کتیبه که از دوستان قدیم بود مشورت کردم. گفتند فردا ستاد جلسه شورا دارد درخواست خود را از فرماندهی بسیج کشور آقای مجد بگیر و به شورا بیاور. تا در شورا مطرح و در صورت موافقت مجوز صادر شود. برهمین روش به ستاد فرماندهی نیروهای مردمی (بسیج ) رفتم و با حجت الاسلام مجد موضوع را مطرح کردم . گفتند این مسیر مفید و موثر نخواهد بود. گفتم شما نامه بدهید من می گیرم. اگر نشد هم که ضرر نکرده ایم . قبول کرد نامه ای نوشت و ماشین و امضاء کرد با عنوان گیرنده ستاد فرماندهی نیروهای مردمی. من هم نامه را صبح ساعت ۸/۳۰ به دبیرخانه جهت ثبت تحویل دادم و بعد از ثبت، اصل نامه را به آقای کتیبه دادم . ساعت ۱۰ صبح جواب موافقت صارد گردید . بنا شد به مدیریت آمار جهت اقدام تحویل دهم. وقتی رفتم شش حواله یکی برای تحویل سه برابر بار مبنای صد قبضه فشنگ ام یک و برنو ، ۱ قبضه تیربار ام یک و برنو به کارخانه مهمات سازی خیابان پاسداران . سه برابر بار مبنای گلوله تفنگ ۵۷ و خمپاره ۶۰ مدیریت آمار واقع در جاده کرج و مقدار سه برابر بار مبنا گلوله بازوکا آمار پادگان قم ، حواله دیگر جهت تحویل ۱۰ قبضه خمپاره انداز و ۱۰ قبضه تیر بار برنو و ۱۰ قبضه بازوکا 6 قبضه تفنگ 57 میلیمتری و حواله ای دیگر جهت ژاندارمری شیراز جهت تحویل یکصد قبضه برنو و حواله ای هم جهت ژاندارمری کازرون جهت تحویل یکصد قبضه ام یک تحویل گرفتم .
ظهر بود بعد از صرف غذا به خوابگاه پزشکی دانشگاه تهران رفتم. علی اکبر پیرویان را دیدم و گفتم این حواله ها در اختیار دارم و قصد تحویل گرفتن و برگشتن به کازرون دارم. جمع آوری این همه حواله در نقاط مختلف مشکل خواهد بود . قبول کرد که تا شب کارش را تمام کند، فردا صبح با هم برویم. با هم به گاراژ تهران سعادت رفتیم یک ماشین بنز ده تن اجاره کردم و آمدیم ، شب در خوابگاه استراحت کردم وصبح بعد از صرف صبحانه ی مختصر، با او به گاراژ رفتم و با ماشین ده چرخ اجاره ای به اولین جا که خیابان پاسداران، کارخانه مهمات سازی بود رفتیم. در ابتدا بعد از ثبت حواله ماشین را به داخل هدایت و بارگیری طبق حواله انجام شد . حدود صد صندوق مهمات ام یک و برنو تحویل و بارگیری کردیم.
سپس از آنجا به مرکزی در جاده کرج کیلومتر ۱۰ رفتیم . از آنجا تعدادی صندوق مهمات خمپاره ۶۰ طبق حواله گرفتیم و از همان جا راهی پادگان منذریه قم شدیم. در آنجا گلوله های تفنگ ۵۷ میلیمتری و بازوکا را تحویل گرفتیم و از آنجا به اصفهان عزیمت کردیم ، در اصفهان به پادگان یگان پیاده رفته و از انباردار تعداد ۱۰ قبضه بازوکا ۶ قبضه تفنگ ۵۷ میلیمتری و ۱۰ قبضه تیربار ام یک و ده قبضه تیر بار برنو تحویل گرفتیم و سپس به شیراز حرکت کردیم. شب ساعت ۱/۳۰ به شیراز رسیدیم. مستقیما به بسیج شیراز رفتیم، نگهبان اجازه ورود نداد با مسئول شب هماهنگی انجام شد و اجازه ورود صادر شد و ماشین به داخل بسیج رفت و ما هم شب در نماز خانه به صبح رسانیدیم.
صبح آقای مصلح آمد وقتی ماشین با محتویات آن مشاهده کرد و با تعجب راه تامین این همه مهمات و سلاح را جویا شد. وقتی شرح ما وقع برایش گفتم، گفت کاری که تاکنون انجام نشده، انجام دادی. درخواست بخشی از سلاح و مهمات را داشت که موافقت نکردم. بعد از صرف صبحانه در دفتر فرماندهی با آقای مصلح حدود ساعت ۹ صبح به مرکز ژاندارمری استان جهت تحویل سلاح رفتیم، از آنجا حواله تحویل سلاح جهت هنگ ژاندارمری کازرون صادر شد. بعد از تحویل گرفتن حواله عازم کازرون شدیم. در کازرون مستقیما به بسیج رفتیم. در آنجا یک اسطبل بود که زیر سالن اجتماعات پیشاهنگی که فعلأ به بسیج تبدیل شده بود جهت انبار مهمات آماده کرده و مهمات را بطور جداگانه و منظم جا دادیم . سلاح ها نیز در اتاقی که برای اسلحه خانه در نظر گرفته شده بود به مسئول تسلیحات تحویل داده شد.
اکنون برای اعزام نیروها به جبهه دو کار باید می کردیم یکی ثبت نام از نیروهای آماده اعزام به جبهه و دیگری آموزش سلاح های موجود . از ارتش برای آموزش سلاح کمک خواستیم ، ولی کسی این سلاح ها بخصوص بازوکا و تفنگ ۵۷ میلیمتری و تیربار ام یک و تیربار برنو ندیده بود. چون سال ها بود که این سلاح ها از رده خارج شده بود و حتی یکی از نیروها هم آن را ندیده بودند. این سلاح ها مربوط به دوره رضاخان بوده و در سال های ۱۳۱۲ به بعد خریداری و نیروهای انتظامی را با آن مسلح نموده بودند و بعد از آن در سال ۱۳۲۸ به بعد ارتش به سلاح های جدید مسلح گردیده بود .
بالاخره کار مرحله ۱ یعنی ثبت نام جهت نیروهای آماده انجام شد. برای آموزش سلاح ها تصمیم گرفته شد که با باز و بسته کردن و شناسایی قطعات و مکانیسم کارکرد آن ، در ابتدا به شناسایی و مکانیسم کارکرد آشنا شوند .سپس به آموزش آن بپردازند . علی اکبر پیرویان داوطلب انجام این مهم شد و با صرف وقت روزانه به شناسایی مکانیزم کارآن پرداخت و سپس خود برای کار با آن با سایر مربیان به بیابان جهت تیر اندازی با آنها رفتند. وقتی از موفقیت خود مطمئن شدند، جهت آموزش نیرو به ساختمان بسیج برگشتند و آموزش گروه های داوطلب اعزام را به انجام رساندند. قرار اولین اعزام روز جمعه بعد از شرکت و اقامه نماز جمعه بود. در نماز جمعه با تجلیل از داوطلبان توسط امام جمعه اولین اعزام کلید خورد. تعداد بیش از ۷۰ نفر که در قالب سه مینی بوس با سلاح های ام یک ، برنو، تیربار برنو، تیربار ام یک، تفنگ ۵۷ میلیمتری، خمپاره ۶۰، که مجموعا یک چهارم کل تسلیحات بود با بدرقه گرم مردم و نمازگزاران عازم اهواز گشتیم. وانت تویوتای قرمز رنگی به رانندگی شهید طمراس جباری و حجت الاسلام انصاری از دفتر امام جمعه داوطلبین را همراهی می کرد .
خوانندگان محترم می توانند برای خواندن ادامه خاطره حضور رزمندگان در جبهه سوسنگرد و …. به سایت http://www.kazeroonnema.ir/fa/news/8028/پرواز-تا-عرش با عنوان پرواز تا عرش مراجعه نمایند.
